Rozdział 8.

Gwendolyn

Leslie odwożąc mnie na lotnisko, prawiła mi morały o mojej niestałości w uczuciach. Nie powiedziałam jej o liście od hrabiego. Teraz jednak nie wytrzymałam i krzyknęłam.

- Uspokój się. Ja go kocham bardziej niż wszystko inne na świecie. Ja po prostu nie mogę … nie mogę – krzyczałam przez łzy

- Gwenny co się dzieje? – spytała niepewnie

Nie mogłam tego przed wszystkimi ukrywać. Musiałam to wyjawić chociaż Leslie. Kiedy kończyłam opowiadać jej moją tajemnicę akurat stałyśmy na światłach. Moja przyjaciółka z szeroko otwartymi ustami i oczami pełnymi łez zamarła w bezruchu.

- Moja biedna… ale skoro ty nie możesz to ja mu powiem

- Nie, to niczego nie zmieni a nam będzie jeszcze trudniej. Obiecaj, że nic mu nie powiesz.

- Ale…

- Proszę

- Jak chcesz. Na razie nic mu nie powiem – w końcu mi uległa

…

Pożegnanie z Leslie było długie i bolesne. Obie chciałyśmy odwlec decydujący moment. W końcu stanęłam w kolejce do odprawy z oczami pełnymi łez. Nagle usłyszałam swoje imię

- Gwen, Gwen poczekaj

Nie to nie możliwe. Przecież kazałam Falkowi milczeć. Skąd Gideon wiedział kiedy wylatuję? Cholera.

- Gwenny poczekaj, proszę – krzyczał za mną

Zaczęłam się niecierpliwić, bo przede mną była jeszcze jedna osoba i mogłam nie zdążyć się odprawić zanim Gideon tu dotrze. W końcu przyszłam moja kolej. Właśnie przechodziłam przez bramkę gdy zobaczyłam, że Gideon odprawia się zaraz za mną. Co do cholery? Nie oglądałam się za siebie, udawałam, że go nie widzę. Kiedy tylko przeszłam przez bramkę i zabrałam swoje rzeczy popędziłam prosto przed siebie. Miałam jeszcze dwie godziny do wylotu. I po co ja przyjeżdżałam tak wcześnie? Pędziłam do przodu nie wiedząc, gdzie się schować. W końcu weszłam do pierwszego sklepu za zakrętem. Jak burza wpadłam prosto na jakąś tęgą panią.

- Bardzo panią przepraszam.

- Co powiedziałaś? – spytała po hiszpańsku

Jednak nauki Leslie co do języków i walki były przydatne i w codziennym życiu.

- Bardzo przeprasza – powtórzyłam w tym języku

- Nic się nie stało kochanie. Wiesz może gdzie jest Sephora?

- Tak mijałam ją przed chwilą. Mogę panią zaprowadzić. Mam dużo czasu.

- Jesteś bardzo miła. Dziękuję

W drodze do sklepu wypytywała mnie o miliony rzeczy. O ceny, zabytki i miliony innych banalnych rzeczy. Przy ostatnim pytaniu wmurowało mnie w ziemię.

- Znasz może rodzinę de Villiers?

- Tak

- Och to cudownie, więc pewnie znasz młodego Gideona de Villiersa? To bardzo urodziwy i dobrze wychowany młodzieniec.

Przez chwilę zawahałam się czy nie dać folgi łzom, ale nie mogłam pozwolić, żeby ta miła pani powiedziała Gideonowi, że przez niego płacze. Wtedy cierpiałby jeszcze bardziej.

- Tak znam. Jesteśmy przyjaciółmi.

- A wiesz może czy ma dziewczynę? – spytała z głupia franc

Wytrzeszczyłam na nią oczy. Miała około sześćdziesięciu lat i jakoś nie pasowała mi do Gideona.

- Nie mówię o sobie. – zaśmiała się - Jestem przyjaciółką jego babci i mam nadzieję niedługo jego również.

- Przyznam, że nic nie rozumiem. – powiedziałam z trochę niewyraźną miną

- Nasze rodziny łączą interesy i od dawna chcieliśmy przypieczętować to małżeństwem, więc kiedy Falk zadzwonił od razu przyjechałam. Wiesz każdy chce mieć związki z rodziną królewską.

- Królewską?

- Czy ty na pewno znasz de Villiersów?

- Oczywiście

- No tak to bardzo skryci ludzie. Jak wiesz Gideona ojca już z nami nie ma, a matka wyszła ponownie za mąż za francuskiego bogacza. Widocznie nie uznali za stosowne napomknąć, że ów francuz jest bratem następcy tronu Hiszpanii.

- Nawet słówkiem nie pisnęli – wydusiłam z siebie po dobrych pięciu minutach.

- Jak mówiłam to bardzo skryci ludzie. Ale to nie wszystko moja droga. Następca tronu ma co prawda dwadzieścia cztery lata, ale jest bardzo słaby i niedołężny. Rada martwi się czy ktoś taki może być królem.

- Ale, ja czegoś nie rozumiem. Przecież ojczym Gideona ma więcej niż dwadzieścia cztery lata.

- Zgadza się, ale on zrezygnował z korony. W takiej sytuacji tron obejmie najstarszy męski potomek. W rodzinie nie ma więcej żyjących mężczyzn zdolnych do objęcia korony, więc to Gideon lub Raphael są potencjalnymi kandydatami.

Oczy wyszły mi na wiesz. Jakim cudem? Nie mogłam w to uwierzyć. Gideon ma być królem Hiszpanii? Moje zdumienie się nie kończyło, a hiszpanka mówiła dalej.

- Jak już mówiłam dobrze się wżenić w rodzinę królewską. Moja wnuczka jest w wieku Gideona i pochodzi z wysoko postawionej, arystokratycznej hiszpańskiej rodziny. Całe życie była przygotowywana na taką okazję. Teraz mam się z nią spotkać w Sephorze i nie mogłam trafić.

- Bardzo dziękuję za informację. Jesteśmy już prawie na miejscu … O to tutaj. – wskazałam na szyld

- Bardzo ci dziękuje, kochanie. Chodź poznasz moja wnuczkę.

- Naprawdę? Nie chce się z nią pani sama spotkać?

- Nonsens będziemy miały mnóstwo czasu, a ty jesteś doskonałym przygotowanie do najbliższej rozmowy. Skoro znasz Gideona to nam trochę opowiesz jakie dziewczęta lubi.

Gdy wchodziłyśmy do środka nagle coś sobie przypomniała.

- Gdzie nauczyłaś się tak dobrze hiszpańskiego?

- Chodziłam z Gideonem do tej samej … yyy … szkoły – zająknęłam się, bo nie wiedziałam jak wiele wie o Loży

- O jej rozmawiamy już tak długo, a ja się nie przedstawiłam. Margarita Gonsales.

- Gwendolyn Shepart

- Jesteś może z rodziny Montrose?

- Tak moja mama nosiła to nazwisko.

- Więc pewnie znasz Lady Aristę?

- To moja … yyy … babcia. – znów się zająknęłam

Nagle podeszła do nas śliczna blondynka o pięknych, czarnych oczach. Była ode mnie wyższa o około pięć centymetrów i zdecydowanie ładniejsza. Miała śliczną

- Cześć babciu – powiedziała ściskając Panią Margaritę

- O hej – powiedziała do mnie

- Hej. Jestem Gwen.

- Alicia (czytaj: Aliszja), miło mi cię poznać. Jesteś z tond?

- Tak. Wychowałam się w Londynie.

- Dobrze mówisz po hiszpańsku. Mówisz tak płynnie i naturalnie. Ja zawsze miałam ogromne problemy z językami, a zwłaszcza z angielskim.

- Dziękuję.

Przez następną godzinę wypytywała mnie o Gideona, jego upodobania, wygląd i masę innych ciekawych szczegółów. Spędziłam z nimi półtorej godziny i naprawdę miałam szczęście, że dopiero na koniec Gideon nas odnalazł. Patrzył na mnie chwilę, a gdy się zorientowałam przeprosiłam Alicie i jej babcią. Na odchodnym wpadł mi do głowy świetny pomysł jak opóźnić Gideona.

- Alicio patrz idzie twój przyszły narzeczony – powiedziałam wskazując na Gideona

- Och, jak wyglądam? – spytała zmieszana

- Ślicznie, ale ja już muszę iść, bo samolot odleci beze mnie.

- Może się zdzwonimy? Proszę to mój numer i skype.

- Dzięki. Zadzwonię jak wyląduje. Do widzenia – powiedziałam do Pani Margarity

Pobiegłam przed siebie prosto do wejścia do samolotu. Słyszałam za sobą Alcię próbującą zatrzymać Gideona i jego krzyki. Biegłam coraz szybciej i zatrzymałam się dopiero na swoim miejscu w samolocie.

...

2 tygodnie później

Gideon dobijała się do mnie prawie codziennie, ale ani razu nie odebrałam telefonu. Za to często rozmawiałam z Alcia. Skoro pojawił się ktoś lepszy od Charlotty to chyba nie było powodu dla którego nie mogę próbować uczynić Gideona szczęśliwy. Udzielałam jej mnóstwa rad i wskazówek. Ona chyba się nie dowiedziałam, że ja byłam jego ostatnią dziewczyną. W każdym razie nie dała tego po sobie poznać. Pomimo, że miałam piękny apartament na ostatnim piętrze wieżowca na Manhattanie nie byłam szczęśliwa. W końcu byłam zupełnie sama i większość czasu spędzałam przy książkach lub komputerze. Studia i Loża pochłaniały samotne godziny, a nocami rozmawiałam z przyjaciółmi i rodziną. Tak bardzo chciałam wrócić do Londynu. Mój spokój nie trwał jednak wiecznie. Pewnego wieczoru wróciłam do domu i znalazłam kolejny list od hrabiego.

Drogi Rubinie,

Bardzo się cieszę, że postanowiłaś pójść za głosem rozsądku. Jednak mój potomek jest bardzo uparty i panna Alicia ma z nim pewne trudności. Wiem także o twoich staraniach związanych z upodobnieniem jej do ciebie, ale to nie wystarczy. Musisz przekonać go o braku jakichkolwiek uczuć z twojej strony. Mam nadzieję, że wyraziłem się jasno i szybko zobaczę efekty twoich dalszych działań. A pro po podziewaj się wizyty Gideona za trzy dni. Mam nadzieję, że podejmiesz odpowiednie kroki.

Szmaragd

PS: Niestety chyba niedługo będziesz musiała znów wyjechać. Przeczucie mi podpowiada, że hiszpański klimat będzie dla ciebie odpowiedniejszy.

Moje kochane,

Mam wielką nadzieję, że rozdział wam się podobał. Bardzo przepraszam za opóźnienia. Jak zawsze proszę o liczne komentarze – dobra czy złe, chciałabym ich widzieć tu bardzo dużo. :)