Rozdział 7.

Gideon

Serce waliło mi jak młot, głowa robiła mi się zimna jak lód. Gdyby nie ręka Gwen zapewne przewróciłbym się i musiałaby mnie zeskrobywać z chodnika.

- Co ci jest? – spytała trochę zdziwiona

- Nic

Po tych słowach wyprostowałem się i starałem przybrać jak najbardziej swobodną postawę. Chyba mi się udało, bo oczy mojej ukochanej wyraźnie się uspokoiły. Wyglądała tak cudnie. No i masz jak raz mogłaby mieć w sobie coś co nie czyniłoby jej taką idealną to nie – pomyślałem z udawaną złością. Weszliśmy na górę i usiedliśmy przy stoliku. Gwenny cały czas zachwycała się panoramą miasta, a ja zastanawiałem się co jej powiedzieć i jak. W końcu z głupia franc zapytałem.

- Co byś zjadła? Sekwanę czy Luwr?

- Bardzo zabawne – odburknęła

Przez jakiś czas przekomarzaliśmy się ze sobą. Kiedy skończyliśmy jeść zaczęły się fajerwerki.

- Jak przepięknie, jak wspaniale, jak cudownie – przedrzeźniałem okrzyki Gwenny.

- Możesz przestać?

- Mogę – odparłem zgodnie, bo czułem, że już czas

Podbiegła do barierki i podziwiała widowisko. Stanąłem tuż za nią i „teraz albo nigdy” pomyślałem trzymając w ręku czerwoną różę. Objąłem Gwen ramionami tak żeby centralnie przed twarzą miał pąk kwiatu. Drgnęła, bo zobaczyła, że w środek pąku wetknięty jest pierścionek. Utkany z plecionki z białego złota z dwoma kamieniami stykającymi się na czubku – rubin i diament. To byliśmy my już na zawsze połączeni węzłem miłości.

- Wyjdziesz za mnie? – szepnąłem jej do ucha

Gwendolyn

W jednej chwili stałam się sztywna jak kłoda. Przez głowę przelatywało mi tyle możliwych form tego zdania, które on mógł powiedzieć, a to jedno upragnione było tylko złudzeniem. Po jakiś pięciu minutach odwróciłam się do Gideona, blada jak trup, i zobaczyłam w jego oczach to czego tak długo wszędzie szukałam. Już miałam powiedzieć to jedno najpiękniejsze słowo, gdy nagle zadzwonił telefon. Miałam wrażenie, że uduszę wynalazcę telefonu, ale przypomniałam sobie, że już dawno nie żyje. W każdym razie czar prysł. Gideon niechętnie odebrał telefon. Jego zwarz była podirytowana i zniecierpliwiona. Nagle raptownie zbladł i spoważniał. Chwycił mnie za rękę i pociągnął do windy. Nie wiedziałam co się dzieje pędziliśmy jak szaleni. Ludzie na ulicy oglądali się za chłopakiem biegnącym w garniturze, a tym bardziej za dziewczyną w długiej, wieczorowej sukni na szpilkach. Gdy dobiegliśmy do hotelu po moich pięknych lokach nie było już śladu. Gideon wbiegł do pokoju i zaczął się przebierać.

- Gwen, wyjeżdżamy. Pakuj się i przebierz na drogę.

- Co się stało? – spytałam całkiem oszołomiona

- Najgorsze co mogło się stać.

- Ktoś z twojej rodziny…

- Można tak powiedzieć, ale raczej nie wybiera się na tamten świat. Poza tym na pewno nie płakałbym po nim.

- Hhh…ra…bia? – spytałam zdenerwowana

- Był atak i niestety skuteczny

Nic więcej nie mogłam z niego wydusić.

…

2 tygodnie później

- …Niestety do tej pory żaden z naszych informatorów nie dowiedział się niczego nowego. Jesteśmy zupełnie bezradni. – kończył swoją mowę Falk

Siedzieliśmy na tajnym zebraniu najbliższego kręgu Loży, na który, o dziwo, zostałam wpuszczona.

- Na pewno można coś zrobić – mówił rozpaczliwie Gideon

- Niestety Falk ma rację: Jesteśmy bezradni.

- Jakim cudem byli tak dobrze przygotowani? Przecież nie mogli wiedzieć gdzie są loch. Mamy największego stopnia klauzurę tajności.

- Chyba, że… - zaczął doktor White

Wszyscy wstrzymali oddechy oprócz Falka.

-…mają współpracownika.

- Czyli szpiega? – spytałam z niedowierzaniem

- Tak Panno Shepart. Ja też o tym myślałem doktorze. Tylko, że nie wiemy kim on jest? – powiedział Pan Kingsley

Narada trwała jeszcze cztery godziny i była praktycznie o niczym. No może o bezradności, szpiegu i takich tam zupełnie nie istotnych rzeczach. Wróciłam do domu około dwudziestej. Poszłam od razu do swojego pokoju i runęłam na łóżko. Poczułam, że upadłam na kartkę papieru. Na kopercie było napisane: Rubin. O tworzyłam kopertę i przeczytałam.

Przegrałaś moja droga,

    Ty i twoi żałośni przyjaciele nie możecie nic zrobić.

Jak było na dzisiejszej naradzie w sprawie mojego uwolnienia?

Po tych słowach kartka wypadła mi z ręki. Podniosłam ją niepewnie i czytałam dalej.

   Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z wielu wymyślnych tortur jakie mógłbym na tobie wypróbować. Mam jednak lepszy pomysł: Diament będzie lepszym obiektem do testów. Chyba się nie pomylę składając ci gratulację z powodu zaręczyn? Dobrze ci radzę przekonaj swojego kochasia, aby poszukał w swojej przeszłości dziewczyny dla siebie. Mam nadzieję, że wyraziłem się jasno. Maż znikną z jego życia. Wyjedź do Nowego Jorku i czekaj na następny list. Nie martw się Loża już o wszystkim wiem i spakowali całą wyprawę.

Szmaragd

PS: Piśnij słowo, a będzie żył wiecznie w wiecznych torturach.

Rzuciłam się z powrotem na łóżko. Przepłakałam całą noc. Kiedy wstałam rano wiedziałam co mam robić. Muszę go chronić. Nie pozwolę mu cierpieć. Zrobię wszystko, żeby mu tego oszczędzić. Powiedziałam mamie, że nie jestem głodna i wybiegłam z domu. Zaraz po wejściu do budynku Loży zauważyłam mnóstwo kartonów, walizek i pakunków. O co tu chodzi?

- Gwendolyn dobrze, że cię widzę. Rozmawialiśmy już z Grace i ona się zgadza. To wszystko dla twojego dobra. Pojedziesz do Nowego Jorku i tam ukryjesz się wraz z jednym chronografem. Jedna trzecia Loży jedzie z tobą. Założycie tam siedzibę Loży i postaracie się zlokalizować siedzibę Drugiej. Tylko dyskretnie.

- Oczywiście Panie George – powiedziałam spokojnie

- Nie zapytasz co z Gideonem?

- On nie jedzie ze mną prawda?

Pan George popatrzył na mnie ze współczuciem.

- Nie, Gwen.

- Rozumiem. Mogę, mogę go zobaczyć?

- Jest w bibliotece.

Pobiegłam tam tak szybko jak mogłam. Kiedy go zobaczyłam rozpłakałam się. Podszedł do mnie powoli i objął mnie ramionami.

- Csii… spokojnie, wszystko będzie dobrze – próbował dodać mi odwagi, ale i jego głos się łamał

- Nic nie będzie dobrze

- Hej, przetrwaliśmy dwa lata, więc i to przetrwamy. Wtedy byliśmy tylko chodziliśmy ze sobą, a teraz… Właśnie – przypomniał coś sobie – ty mi chyba nie odpowiedziałaś.

- Ale na co? – spytałam niewinnie

- Wyjdziesz na mnie? – spytała z uśmiechem

„Masz zniknąć z jego życia” przypomniałam sobie słowa hrabiego.

- Gideonie, ja nie mogę – nie chciało mi to przejść przez gardło

- Ale dlaczego?

- Ja myślałam o tym i to dużo wiesz? Chyba Charlotta bardziej do ciebie pasuje. My ciągle się kłócimy i coś jest nie tak – jego twarz była coraz bardziej zdumiona – Ona do ciebie lepiej pasuje

- Gwen, co ty mówisz?

- Może teraz się z tym nie zgadzasz, ale w głębi serca czujesz, że coś jest nie tak i …

- Przestań. Jak cię kocham, ciebie i tylko ciebie. Ty nie możesz…

Położyłam mu palec na ustach. Pokręciłam głową ze łzami w oczach.

- My chyba po prostu nie pasowaliśmy do siebie.

- Gwen nie odchodź.

- Bądź szczęśliwy z Charlottą. Ona bardziej do ciebie pasuje.

Odwróciłam się i wybiegłam z pokoju. Nie mogłam pohamować łez. Przez nie prawie nic nie widziałam i nagle wpadłam na moją kuzynkę.

- Uważaj jak… - zauważyła moje łzy – Rozstaliście się? – wykrzyknęłam radośnie

- Tak. Życzę wam szczęścia. – szepnęłam i obie pobiegłyśmy w dwie różne strony.

Moje kochanie,

Wiem, że na ten rozdział czekałyście bardzo długo. Nie jest najdłuższy, ale od tego momentu zaczynam zupełnie nowy rozdział w życiu Gwen i Gideona, więc postanowiłam tutaj przerwać. Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał. Obiecuję, że następny będzie o wiele szybciej. Bardzo proszę o komentarze. Jeśli macie znajomych – fanów Trylogii to polećcie im mojego bloga. :)