Rozdział 10.

Gwendolyn

3 dni później

       Zgodnie z zapowiedzią hrabiego, Falk zadzwonił jeszcze tego samego dnia z wiadomością o silnej aktywności Drugiej Loży w HISZPANI. Natychmiast mnie przeniesiono. Nie zdążyłam się spakować, a już siedziałam w samolocie. Pomimo, że znałam dobrze hiszpański nie czułam się tu nieswojo. Tutejszy tryb życia był tak różny od naszego. Wstajesz godzinę później, od południa jest jakaś dziwna przerwa, kończysz zajęcia późnym wieczorem i zaczynasz życie dopiero w nocy. Nie rozumiem tych ludzi, … ale wyglądają na szczęśliwych. Może narzekaniami na rozkład dnia próbuję odwrócić swoją uwagę, może to bliskość Gideona, może czułam się zagrożona, że jesteśmy w tym samym mieście?

rok później

- Proszę zaczekać – krzyknęłam do kierowcy autobusu, biegnąc w jego kierunku.

Zatrzasnął mi drzwi przed samym nosem. Cudownie – pomyślałam  rozwścieczona i pokazałam mu język. Miałam dwadzieścia minut do przyjazdu następnego autobusu. Z nudów ruszyłam w stronę kiosku. Zaczęłam przeglądać gazety i nagle wmurowało mnie w ziemię. Na pierwszej stronie najpopularniejszego dziennika był wielki, Pogrubiony i CZERWONY napis „Król umiera”, a zaraz pod spodem „To kwestia tygodni” i dwa następne na dole strony „Kto zostanie jego następcą?”, „Inwalida czy przystojny, ale obcy anglik na tronie?”. Pod spodem było wielki zdjęcie Gideona z młodym mężczyzną na wózku inwalidzkim. Trzymali się za ręce i uśmiechali do aparatu. Nie wydawało mi się, aby te uśmiechy były szczere. Przez moja głowę przemknęła myśl: wyścig szczurów.

- Zaczęło się – szepnęłam

Od przyjazdu Gideona i Raphaelem do Hiszpanii w gazetach roiło się od ich zdjęć i artykułów na temat sukcesji tronu. Przez cały ten czas zastanawiałam się dlaczego zostałam przeniesiona akurat tu. Przecież hrabia chciał mnie wymazać z życia Gideona, a teraz nagle nas do siebie przybliża. To wszystko nie miało najmniejszego sensu. Pobieżnie przeczytałam artykuł. Nie dowiedziałam się z niego nic poza tym, że obaj dżentelmeni zgodzili się, że to do króla należy decyzja. Kończyłam przeglądać artykuł, kiedy przyjechał mój autobus. Wsiadłam pośpiesznie i rozejrzałam się dookoła. Nie było w nim starszych ludzi, więc usiadłam. Przewróciłam stronę i aż mi dech zaparło na widok kolejnego nagłówka – „Bajkowy romans anglika i hiszpańskiej arystokratki”, a pod spodem drobnego komentarza – „Czy to nie idealna para królewska?”. Zobaczyłam wielkie zdjęcie Alicii i Gideona. Wyglądają na szczęśliwych – przemknęło mi przez głowę. Żal ścisnął mi gardło, a łzy poleciały powoli po policzkach. To mogłam być ja. Szybko wyjrzałam przez okno i zauważyłam, że przejechałam jeden przystanek. Cudownie. Wyprułam z jak strzała, biegłam i biegłam aż zobaczyłam budynek lotniska. Przed wejściem stała już Leslie rozglądając się niespokojnie. Podbiegłam do niej.

- Jak … minął …

- lot? – spytała z lekką ironią przyglądając się jak calusieńka czerwona opadam na ławkę

I tyle jeśli chodzi o spotkanie szczęśliwych przyjaciółek, które nie widziały się od roku.

- Tak – wydyszałam w końcu

- Doskonale, ale chyba wystarczająco dużo razy mówiłam ci o której ląduję?

- Przepraszam, ja po prostu …

- Nie mów, już wiem, przejechałaś przystanek – powiedziała z miną sugerującą, że często mi się to zdarza.

- Muszę popracować nad wymówkami – mruknęłam - ale tym razem naprawdę się zagapiłam. – dodałam już głośniej

- Oczywiście – powiedziała wpychając mnie do najbliższej taksówki.

…

Leslie

Następnego dnia rano wiedziałam już dosłownie wszystko. Gwenny przepłakała prawie całą noc, pokazując mi gazety i uzupełniając treść artykułów o rozmowy z Alicią. Kiedy za oknem robiło się już zupełnie jasno widziałam już tylko jej ogromne worki pod oczami, połączone z podpuchniętymi od płaczu oczami. Już na lotnisku zauważyłam, że sporo schudła, ale teraz zobaczyłam wszystko na raz: chudość, zmęczenie i trupią bladość. Wyglądała zupełnie jak śmierć na chorągwi.

- Już dość na dziś i wczoraj. Teraz połóż się do łóżka i nie chcę cię widzieć na nogach przed czwartą.

Była tak wykończona, że nawet nie protestowała. Zasłoniłam wszystkie zasłony, opuściłam rolety i wyszłam z sypialni.

…

Gwendolyn

Obudziłam się  około piątej. W ogóle nie miałam ochoty wychodzić z łóżka, ale burczenie w brzuchu przeważyło szalę zmęczenia. Wstałam, ogarnęłam się szybko i poszłam do kuchni. W mieszkaniu nie było nikogo. Na stole leżała karteczka.

Niedługo wrócę.

Zjedz coś co ma WIĘCEJ niż sto kalorii.

                                                      Leslie J

Obok leżały pokrojone owoce, dwa batony i stał wielki termos z kakaem. Zabrałam wszystko i poszłam do salonu. Włączając telewizor wzięłam pierwszy łyk. Transmitowali akurat jakieś otwarcie szpitala. Zobaczyłam królową, młodego mężczyznę na wózku Alicię, Gideona i jeszcze kilku gości honorowych. W momencie w którym królowa przecinała wstęgę zobaczyłam, ja brałam kolejny łyk kakao, a Alicia poprawiała wymyślny kapelusz kamera nagle skierowała się na młoda kobietę. To Leslie. Ja wyplułam kakao na dywan, królowa patrzyła na kamery lekko zmieszana, a Leslie przedzierała się przez tłum gapiów wrzeszcząc w niebogłosy imię Gideona. W tym momencie nie wytrzymałam wypadłam z mieszkania jak burza. Szpital był dwie ulice dalej. Dotarłam do tłumu i zaczęłam się przeciskać. Niestety ochrona właśnie wyprowadzała wszystkich ze środka. O dziwo nie zobaczyłam Leslie. Jest już na komisariacie – przemknęło mi przez głowę. Postanowiłam poczekać, aż wszyscy wyjdą. Po jakiś dziesięciu minutach przed szpitalem nie było nikogo. Rodzina królewska i ich goście zaczęli wychodzić w towarzystwie licznej ochrony i Leslie. Moja przyjaciółka szła koło Gideona usilnie mu coś tłumacząc. Alcia krzyczała na niego. Stałam dość daleko dlatego usłyszałam tylko Alicię.

- Wiedziałam, że to się tak skończy. To jest ta twoja dziewczyna z Anglii.

 Wzdrygnęłam się. Przecież nigdy nie powiedziałam jej kim jestem dla Gideona.

- Czy ty nie rozumiesz, że ona … - w tym momencie zobaczyłam reportera stojącego w krzakach.

O nie. Nie zastanawiając się długo nad konsekwencjami swoich działań podbiegłam do nich. Tym razem ochrona zareagowała natychmiast. Jeden z nich zagrodził mi drogę.

- Bardzo panienkę przepraszam, ale to prywatna rozmowa. – powiedział to uprzejmie, ale jego ton pozwolił mi się domyślić, że go nie przekonam

- Oczywiście przepraszam, ale czy dziennikarze też są zaproszeni?

- Nie rozumiem o czym panienka mówi.

Wskazałam palcem na fotografa ukrytego w krzakach. Wszyscy ochroniarze rzucili się w tamtą stronę, a ja korzystając z okazji pobiegłam na przód. Złapałam Leslie za nadgarstek i wrzasnęłam.

- Co ty sobie wyobrażasz? Czy ty pomyślałaś choćby przez ułamek sekundy. Przecież oni mogli cię aresztować. Jak miałabym cię wyciągnąć z więzienia za napad na rodzinę królewską? – przez cały czas wszyscy patrzyli na mnie w skupieniu

Niestety moje krzyki sprowadziły część ochrony. Wtedy zrozumiałam w co się wpakowałam. Gideon i Alicia jednocześnie dali znak ochronie, że interwencja nie jest potrzebna.

- Ty ją znasz? – spytała Gideona, który patrzył na mnie jak zahipnotyzowany

- Hallo, mówię do ciebie

- Tak, tak. O co pytałaś?

- Czy ją znasz?

- Tak, a ty?

- To jest Gwen. Aaa no tak, przecież. Zupełnie zapomniałam, że wasze rodziny się przyjaźnią, ale zostaje jeszcze jedno pytanie.

- Jakie? – Gideon odpowiadał automatycznie

- Kim ona jest? – wskazała na Leslie i spojrzała pytająco na nas oboje

- Może będzie lepiej jak on ci wyjaśni, a my już pójdziemy.

Chwyciłam Leslie za nadgarstek i już miałam odejść, kiedy Gideona złapał mnie za ramię.

- Nie tym razem…

Moje kochane,

Wiem, że strasznie długo nic nie dodawałam. Pochłonęły mnie przygotowania do egzaminów i sprawdzianów. Miałam straszne urwanie głowy w dodatku moja siostra jest chora. Wszystkie te czynniki przysporzyły się do takiego opóźnienia. Obiecuję, że to się nie powtórzy. Jak zawsze proszę o komentarze.