Rozdział 11.

Gwendolyn

- Nie tym razem…

Wciąż stałam do niego odwrócona plecami, ale czułam jak każdy centymetr którego dotykał przechodziło ogromne ciepło. W połączeniu z zimnem przeszywającym resztę mojego ciała było to kojące uczucie. Jednak nie mogłam się na nim skupić. Wszystko przez Leslie. Gdybym miała odrobinę rozumu nie zostawiłabym jej samej ani na sekundę.

- Gwen, proszę nie uciekaj

Uratował mnie jeden z członków ochrony.

- Przepraszam sir, ale musimy już ruszać.

W tym momencie Gideon wyprostował się i puścił moją rękę.

- Za chwilę

- Niestety, ale królowa nalega…

- Oczywiście

Po raz pierwszy w życiu byłam wdzięczna losowi za obecność królowej i tylu postronnych ludzi.

- Gwenny musisz pójść z nami. Jestem bardzo ciekawa co takiego łączy cię z moim narzeczonym. – tym razem Alicia była uprzejma, ale odległa.

- Ja naprawdę muszę już iść – próbowałam się wykręcić

- Ależ nalegam. Tylko na chwilkę. – powiedziała kładąc rękę w okolicy mojego łokcia delikatnie wskazując mi drogę

Tym razem Gideon był autentycznie szczęśliwy z obecności Alicii. Dał znak ochronie, żeby odprowadzili mnie do samochodu. Nie miałam wyboru. Zrezygnowana powiedziałam:

- Oczywiście. Przecież nie odmawia się przyszłej królowej.

- To jeszcze niepewne.

Nic nie odpowiedziałam tylko ruszyłam w stronę samochodu. Jedyne o czym potrafiłam myśleć to jaką cenę przyjdzie Gideonowi zapłacić za moją nierozwagę i co takiego zrobi mu hrabia. Wsiadając do pojazdu wyczułam, że mam w kieszeni jakąś kopertę. Dyskretnie włożyłam rękę do kieszeni i wyjęłam z niej kolejny list zaadresowany do Rubina. Koło mnie usiadła Leslie, a zaraz obok niej usiadła Alicia. Otworzyłam go gdy tylko ruszyliśmy. Narzeczona Gideona była na tyle dobrze wychowana, że odwróciła wzrok w drugą stronę, ale Leslie nie mogła się powstrzymać.

Mój drogi Rubinie,

Wydawało mi się, że zrozumiałaś czego od Ciebie oczekuję i mogę liczyć na Twoje tajemnicze zniknięcie z życia mojego drogiego potomka. Jak rozumiem ta sytuacja nie była umyślna, lecz to niepotrzebna nieostrożność postawiła cię w tym rudnym położeniu. Liczę, że pamiętasz o naszej umowie i ten problem szybko przestanie mi spędzać sen z powiek. Wiem, iż nie byłaś głównym powodem naszego kłopotu. Wiedz, że mam sposoby, aby uciszyć, także Twoją niedyskretną przyjaciółkę. Chyba, że sama podejmiesz środki prewencyjne w niedalekiej przyszłości. Myślę, że powinnaś dogłębniej przeanalizować zasięg moich wpływów. Jesteś jeszcze młoda, ale już powinnaś odróżniać przyjaciół od wrogów.

                                                    Szmaragd

PS: Przyjmij więc radę od starszego człowieka: Warto szybko zrozumieć jak daleko sięgają końce sznurków, za które pociągają Twoi przeciwnicy, tylko wtedy szala zwycięstwa będzie mogła przeważyć się na Twoją stronę.

Czytała razem z tą różnicą, że ona trochę bardziej okazywała emocje temu towarzyszące. No dobrze dyszała z przejęcia coraz głośniej i głośniej, aż przerodziło się to w piski. Alicia patrzyła na nas ukradkiem co jakiś czas, ale nie komentowała. Nigdy nie byłam tak wdzięczna losowi za jej szlacheckie wychowanie i umiejętność opanowania emocji. Jednak widziałam, że tłamsi w sobie na przemian śmiech i zaszokowanie. Kiedy samochód zajechał pod pałac królewski Alicia wysiadła jako pierwsza. Lokaj skłonił się, gdy koło niego przechodziła. Ruszyłyśmy za nią do małego saloniku, w którym czekał już Gideon i królowa.

- Wasza wysokość – powitała królową Alicia

Poszłyśmy z Leslie w jej ślady.

- Witaj moja droga. – królowa zwróciła się Alicii – Czy mogłabyś pójść ze mną na chwilę do ogrodu.

- Jestem pewna, że twój uroczy narzeczony odpowie na wszystkie twoje pytania później. – dodała szybko widząc niemy protest w jej oczach.

- Oczywiście, wasza wysokość.

Patrzyłam jak wychodziła odbierając mi ostatnią nadzieję. Kiedy zamknęły się za nią drzwi Gideon wskazał nam miękkie fotele. Widziałam jak wiele kosztuje go czekanie, kiedy jest tak blisko celu. Zmienił się w czasie, gdy się nie widzieliśmy, pomimo ciepłego klimatu pobladł, schudł, a jego oczy już nie lśniły tym dawnym blaskiem.

- Leslie, czy mogłabyś nas zostawić?

- Oczywiście

- Leslie nie zostawiaj mnie – szepnęłam ściskając jej rękę.

- Już czas Gwen – powiedziała i pośpiesznie wyszła

Patrzyliśmy na siebie chwilę, aż w końcu Gideon przerwał tą ciszę.

- Jesteś bardzo blada. Dobrze się czujesz?

- Tak

- Dlaczego … odeszłaś?

- Mówiłam ci. Nie pasujemy do siebie.

- Nie wieżę ci. Jeśli masz odejść to chcę wiedzieć dlaczego?

- Nie mogę

Opuściłam wzrok. Wpatrywałam się w swoje kolana. On wstał, podszedł do mnie i kucną tak aby nasze oczy były na jednej wysokości.

- Gwen, musisz mi powiedzieć. Ja nie mogę tak żyć i widzę, że tobie też jest ciężko. Powiedz mi co się stało.

Popatrzyłam na niego oczami pełnym łez.

- Nie mogę – wyszeptałam

Patrzył na mnie dłuższą chwilę, a potem nieoczekiwanie przyłożył mi dłoń do policzka i delikatnie przyciągnął mnie do siebie. Kiedy nasze usta się spotkały zrozumiałam jak bardzo mi go brakowało. Łzy płynęły po mojej twarzy, aż w końcu oprzytomniałam. Odsunęłam się od niego przerażona.

- To się nie powinno wydarzyć. Przepraszam za to co się wydarzy. Ja nie chciałam.

- Gwen o czy ty mówisz? Co się wydarzy?

- Nic, nie powinno mnie tu być. O boże on cię wykończy

- Kto mnie wykończy i dlaczego? Nic nie rozumiem.

- Przepraszam - szepnęłam

Opadłam na fotel. Nie miałam sił. Czułam się taka słaba. Nie potrafiłam trzymać się od niego z daleka nawet przez dwa lata, nie potrafiłam go ochronić. Płakałam i płakałam, ale ból nie mijał.

- Listy – usłyszałam jego szept – ty też dostawałaś te cholerne listy.

Gideon

Nagle wszystko stało się jasno. Całe to uciekanie, chowanie się i brak jakiegokolwiek kontaktu nabrało nowego sensu. Teraz rozumiałem ona chciała mnie ochronić, ale do cholery mogła mi powiedzieć. A poza tym ucieczka nigdy nie jest rozwiązaniem.

- Powiedz, nie mylę się? Dostawałaś te głupie listy?

- Nie, nie mogę nic powiedzieć. – mamrotałam pod nosem jak obłąkana

- Gwen, ja też je dostawałem. Słyszysz.

Gwendolyn

Nagle odzyskałam świadomość i wróciłam do rzeczywistości. Łzy przestały lecieć i mogłam spojrzeć w oczy Gideonowi.

- Groził, że zabije Alicie? – powiedziałam to z dużą niepewnością

- W pewnym sensie masz rację – uśmiechnął się lekko - ale on wie, że to nie Alicia gości w moim sercu. – dodał całkiem poważnie

- Jak to? Przecież jesteście zaręczeni?

- Myślisz, że hrabia pisał do mnie listy, żeby mi pogrozić od tak dla rozrywki? – cały czas patrzył na mnie przekazując mi to co jeszcze nie zostało powiedziane

Potrzebowałam chwili, żeby zrozumieć o co mu chodziło.

- To był warunek. Jeśli nie poślubisz Alicii to on zabije twoją …

- Ciebie Gwen. A właściwie to musiał się ograniczyć do cytuję –odchrząknął teatralnie – „spotka ją los o wiele gorszy od śmierci”.

- Gideonie - zaczęłam starając się pohamować napływające łzy – to, że znasz prawdę niczego nie zmienia. Musimy dopilnować, żeby nikt się nie dowiedział jak wiele wiemy. Tylko wtedy będziemy mogli się nawzajem chronić.

- Ja nie chcę żyć bez ciebie.

- Ja też, ale nie pozwolę żeby stała ci się krzywda.

- To jest tak zwane ryzyko konieczne. Nie mogę tak dłużej żyć. Hrabia na pewno prędzej czy później się dowie. Jeśli się rozdzielimy tylko ułatwimy mu zadanie.

- Ale …

- Nie ma żadnego, ale. Genny ja cię kocham i jestem gotów poświęcić dla ciebie wszystko. – te ostatnie słowa praktycznie wykrzyczał

- Ciszej. Chcesz żebyśmy od razu trafili na tortury?

- Masz rację. Ale nie mogę cię znowu stracić.

- Mnie też nie jest łatwo.

- Wiem. Musimy wymyślić jakiś rozwiązanie.

- Tymczasem nie mogę tu zostać.

- Jak to? Chcesz znowu odejść?

- Oczywiście, że nie, ale na dworze nie ma dla mnie miejsca. Według ciebie jako kto miałabym zostać?

- Jako przyjaciółka moja, Alicii i mojej rodziny w Anglii, która chciała się z nami spotkać i wziąć udział świętowaniu naszych zaręczyn. Leslie jest w tym momencie przydatna, jej obecność doda całej sprawie wiarygodności.

- Mówisz jak prawdziwy polityk, – roześmiałam się – lecz to nie rozwiązuje naszego problemu. To przejściowe rozwiązanie.

- Zawsze lepsze takie niż żadne. Szkoda, że nie masz tytułu, mogłabyś zostać damą dworu Alicii.

- To chyba nie jest najlepszy pomysł w obecnej sytuacji.

- Jak to … a tak. Chyba powinienem do niej iść.

- Może skoro mamy tu zostać to pojedziemy do domu po nasze rzeczy?

- To bardzo dobry pomysł. Zawiadomię służbę o przybyciu nowych królewskich gości. Zaprowadza was do pokoi, kiedy wrócicie.

Odwróciłam się i już ruszyłam w stronę drzwi, ale Gideon przytrzymał mnie.

- Obiecaj, że nie uciekniesz. – zażądał

- Obiecuję

Wyszłam z pokoju i natychmiast zauważyłam Leslie siedząca na kanapie w rogu pokoju.

- Jak mogłaś? przecież wiesz jakie teraz grozi mu niebezpieczeństwo.

- Ja chciałam tylko ci pomóc. Wyglądasz jak żywa śmierć, nie masz w sobie ani grama radości życia i … - moja przyjaciółka była bliska płaczu

- Spokojnie, nie chciałam cię doprowadzić do takiego stanu, po prostu mamy teraz duże kłopoty i twój wyjazd będzie musiał się przedłużyć.

- Dlaczego?

- Opowiem ci po drodze. Na razie musisz wiedzieć, że zostajemy w pałacu jako przyjaciółki Alicii i Gideona, które chcą świętować ich zaręczyny razem z nimi.

- To cudownie. Zawsze marzyłam, że zamieszkam w pałacu i będę księżniczką. – zachwyt Leslie przekraczał nawet jej reakcję nad tortem czekoladowo-orzechowym, które upiekłam jej na ostatnie urodziny

- Leslie nie będziemy księżniczkami

- CŚŚŚ. Nie psuj mi tej chwili.

Tak debatując doszłyśmy do wyjścia, gdzie czekał na nas samochód, ale niestety nie tylko z szoferem. Przed pałacem gnieździły się tłumy dziennikarzy. Kiedy tylko przekroczyłyśmy próg oślepiło nas nie tylko słońce, ale także miliony fleszy od aparatów. W głowie kręciło mi się od miliardów pytań zadawanych jednocześnie przez natarczywych reporterów. Straż pałacowa starała się ich odsunąć, ale mieli przewagę liczebną.

Moje kochane,

Tym razem udało mi się wyrobić w terminie. Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał. Jak zawsze bardzo proszę o liczne komentarze J