Rozdział 2.

Gideon

Nie miałem pojęcia jak się zachować. Nagle dowiedziałem się, że nie zobaczę Gwen przez rok, a może nawet dłużej. W końcu zebrałem się na odwagę i powiedziałem.

- Gwenny, ten wyjazd nic nie zmienia. Ja zawsze będę cię kochał, po prostu…

- Co po prostu? Po prostu przez rok, a znając lożę przez dwa będziemy żyć odseparowani, czy może po prostu będziemy się widywać przez Skypa?

Widziałem, że zaraz się rozpłacze. Jej oczy zaczęły wypełniać łzy i znów drżała jej dolna warga.

- Hej, spokojnie. – powiedziałem chcąc ją uspokoić, choć wiedziałem, że nie wiele to pomoże

- Jak oni mogą? – załkała

Przyciągnąłem ją do siebie i objąłem ramionami. W mojej głowie kłębiło się tylko jedno pytanie: Co ja ma zrobić?

Gwendolyn

Dużo czasu spędziłam w ramionach Gideona wypłakując oczy. Gdy skończyłam byłam całkiem wyczerpana i brakowało mi tchu. Nawet nie wiedziałam kiedy wziął mnie na ręce i zaczął nieść do limuzyny.

- Wszystko będzie dobrze. – powtarzał

A ja czułam się coraz gorzej i słabiej. Długi płacz tak mnie zmęczył, że usnęłam w ramionach Gideona nim doniósł mnie do limuzyny.

…

Obudziłam się w swoim pokoju. Ku mojemu zdziwieniu tuż za mną leżał Gideon. Nie sądziłam, że moja mama pozwoli mu spać ze mną w jednym pokoju przed ślubem i pogadanką o zabezpieczeniach. Co prawda, gdy wstawałam potknęłam się o przygotowany dla niego materac.

- Cholera – mruknęłam pod nosem

Spojrzałam ze strachem na Gideona, ale on spał jak zabity. Po porannej toalecie i godzinie spędzonej pod prysznicem zauważyłam Xemeriusa zwisającego z żyrandola.

- No nareszcie już myślałem, że się utopiłaś i będę musiał szukać sobie nowego człowieka - powiedział

- Cśśś, obudzisz Gideona.

- Ja go nie mogę obudzić pamiętasz? Tylko ty mnie słyszysz – podkreślił

- Sorki, ale nie od wczoraj słabo kontaktuje ze światem. – szepnęłam

- Zorientowałem się, kiedy twój kochaś wyjaśniał twojej mamie dlaczego niesie zapłakaną dziewczynę ze stogu siana śpiącą na rękach do domu.

Przypomniałam sobie wszystko co działo się wczoraj i najchętniej znów bym się rozpłakałem gdyby Xemerius mnie nie przywołał do porządku.

- Hej, weź się w garść, bo tym razem to ty obudzisz kochasia!

- Masz rację, to niczego nie zmieni.

Wróciłam do pokoju. Usiadłam na łóżku i oparłam głowę na rękach. Gdy ją podniosłam mój wzrok spoczął na budziku. Była 9:00 rano. O BOŻE pomyślałam. Samolot Gideona wylatuje o 12:00, a przecież musi jeszcze zabrać swoje rzeczy z mieszkania, dojechać na lotnisko i przejść przez odprawę i nawet jeśli daruje sobie śniadanie to może nie zdążyć. Postanowiłam, że rozmyślania o tym zostawię sobie na później.

- Gideon wstawaj – powiedziałam głaszcząc go po włosach

- Jeszcze pięć minut

- Spóźnisz się na samolot

- Kawa jest w niebieskim pojemniku – wydukał przez sen

- Co? Gideonie de Villiers naprawdę nie chcę rozstawać się z tobą ale oni nie dadzą za wygraną i jeśli nie tym samolotem to polecisz następnym, więc masz natychmiast WSTAĆ!!!

To ostatnie wykrzyczał mu do ucha. Pomimo to on nawet nie drgnął. Zostawiłam go na chwilę w spokoju i poszłam do łazienki. Napełniłam kubek wodą i wróciwszy z nim do pokoju zaczęłam cucić mojego ukochanego. Krople wody nie skutkowały, więc nie mając wyboru wylałam pozostałość prosto na jego głowę. Jednocześnie wrzasnęłam.

- TY LENIU, WAS NA MEDYCYNIE TO CHYBA UCZĄ JAK SKUTECZNIE SPAĆ NA WYKŁADACH, CO?

Gideon podskoczył jak oparzony.

- Zwariowałaś? Nie było delikatniejszych metod? – powiedział z prawdziwym oburzeniem

- Gdybyś na nie reagował to nie musiałaby przenosić prysznica do sypialni. – odpowiedziałam z największym spokojem

- Jakbyś spróbowała to bym zareagował, a ty z góry uznałaś, że nie zareaguję?

- Próbowałam, bardzo wielu delikatnych metod. A teraz wstawaj, bo jest 9:30!

- Która?

- 9:30. Nalałam ci wody też do uszu?

- Nie to znaczy tak, ale … Jak to? Już tak późno?

- TAK!!! Lepiej się zbieraj, bo ten cholerny samolot odleci bez ciebie.

- Panno Gendolyn jak pani może używać tak nietaktownych słów. Czym zawiniła ta biedna maszyna? – zapytał z rozbawieniem w oczach

- Odbiera mi ciebie na dwa lata.

- Na najwyżej półtora.

- Ale, mnie pocieszyłeś.

- Zobaczysz minie raz, dwa – jego nieudane próby pocieszania mnie wcale nie pomagały

- Zbieraj się, bo ci samolot odleci i będę musiała przekląć jeszcze jeden.

Uśmiechnął się, choć w jego oczach gościł smutek i bezradność.

…

Godzinę później byliśmy na lotnisku. Na nasze szczęście nie było korków. Spotkaliśmy tam Pana Marleya, doktora Whita i całą masę identycznie ubranych mężczyzn. Było ich około dwudziestu. Czterech z nich z nabożną czcią niosło pudło, w którym był chyba chonograf. Turyści i odlatujący patrzyli się na nich z dyskretnym uśmieszkami lub w najgorszym wypadku ze strachem.

- Grunt to wtopienie się w tłum – szepnęłam do Gideona

- Nie rozumiem o co ci chodzi – powiedział uśmiechając się ironicznie

Kiedy podeszliśmy bliżej jakaś kobieta krzyknęła:

- Na pewno trzymają tam bombę! Nie podchodźcie do nich!

Chyba była francuską, bo mówiła z takim samym akcentem jak madame Rossini. Powiedziała „bombee” co wprawiło przechodniów w jeszcze większe rozbawienie. Niestety strażnicy nie mieli tak dobrego humoru i natychmiast otoczyli skrzynię chcąc ją skontrolować. Doktor White musiał się nieźle na trudzić, żeby im wytłumaczyć, że to eksponat muzealny pomimo zaświadczeń z ministerstwa kultury i Muzeum Narodowego. W końcu nadszedł czas pożegnania. Długo nie chciałam puścić Gideona ale w końcu zrozumiałam, że i tak to nic nie da. Zniknęli za bramką pierwszej kontroli, a ja odwróciłam się i poszłam łapać taksówkę.

Mam nadzieję, że się wam podobało. Jeśli macie jakieś uwagi chętnie ich wysłucham. Proszę o komentarze :)